przerażające liczby uczepiły się mojej głowy porównuję życie do egzystencji konstelacji gwieździstych gdzie każdy ma określone miejsce bijąc wystarczającym własnym światłem lub spędzając chwile na odbijanie cudzego blasku 

rozpadamy się i na nowo umacniamy lecz bez tego jednolitego potwierdzenia że coś jeszcze nas czeka

jesteśmy stworzeni do odbierania z każdym kolejnym krokiem tego ogromu nieskończoności i wszystko możliwe że tylko od stopnia naszej wytrzymałości coś od nas zależy

raduję się chwilami cieszę się koncertami czytam kolejne książki i się w nich co gorsza odnajduję martwię się maturą śnię o nas

nic się nie zmieniło