aktualnie moimi najwierniejszymi adoratorami są mili emeryci którzy komplementują mnie na każdym kroku a ja stoję całymi dniami przy stoisku ulokowanym na starczej dzielnicy i uśmiecham się zachwalając zdrowe owoce których mój zdemolowany organizm nie jest w stanie przetrawić bez alergicznych epizodów

poznaję nowe historie spalam sobie twarz i wciąż się uczę jak przenieść się w ciągu ułamka sekundy ze świata Gatsby'ego (na celowniku ponownie pojawił się "Wielki Gatsby") w truskawkową rzeczywistość gdzie staję się katarynką powtarzającą utarte schematy ceny i miłe słowa dotyczące sprzedawanych produktów

chwilami oczy same się zamykają chwilami śpiewam z nudów chwilami nie wiem w którym momencie mogę złapać powietrze 

i może nie powinnam pisać tak jakbym przeniosła góry i przepracowałabym tam połowę mojego życia, ale  dalej żyję i wciąż mam siłę wstawać przed 7 rano więc to chyba dobry znak